19 – 21 januari 2024: MBE Verona, de derde belangrijke customshow van Europa, en de voorlopig laatste op m’n wensenlijstje.

Half januari … naar Italië … over de Alpen; gelukkig was ik goed voorbereid, met een geremde aanhanger met winterbanden.
Op de dissel had ik een constructie gemaakt voor het reservewiel; deze positie verhoogde tevens de zogenaamde ‘kogeldruk’ tot een perfecte 41 kilo.

Het is maar een klein stukje, van garage naar oprijplaat, maar de spikes die ik onder m’n schoenen had gedaan waren echt noodzakelijk op de ijsbaan.

De kleine Hyundai was technisch (én juridisch…) niet in staat om deze tocht te ondernemen. Mijn jeugdvriend Benno – ook in eerdere berichten vermeld – bood aan zijn veel sterkere Toyota in te zetten. Hij en zijn vrouw Ellen zouden een kleine vakantie houden in Verona terwijl ik op de show was; perfecte deal. :)

Het eerste stuk van de reis regende het onophoudelijk; dat was eigenlijk geen probleem …

… maar de voorspellingen baarden ons wel zorgen. In Duitsland gold ‘code paars’: zware sneeuwval en ijzel. Scholen waren dicht, mensen werd geadviseerd binnen te blijven. En daar moesten wij dwars doorheen, geen ontkomen aan.

Google adviseerde via Oostenrijk, dan weer via Zwitserland, Oostenrijk, Zwitserland. We gokten op Oostenrijk, en werden uiteindelijk via de kronkelige Fernpas (1.215 meter) en de Reschenpas (1.504 meter) naar Trento geleid. Best spannend, in het donker, met stuifsneeuw over de weg.

Rond 20.00 uur kwamen we aan in Trento. Nauwelijks file gehad, nauwelijks sneeuw ook, alsof het weerbericht een grote hoax was geweest. Gelukkig maar.

Goed geslapen, en een erg goed ontbijt genoten, met door de hoteleigenaresse gebakken zoetigheden.

Het was nog maar een uurtje rijden naar Verona, dus dat was echt relaxed. Het weer werkte ook prima mee.

De entree op het gigantische beursterrein ging niet vanzelf; Italiaanse toestanden, zullen we maar zeggen. ;)

Ik kon een mooie plek uitkiezen, naast een reclame van motortijdschrift LowRide, de organisator van de bikeshow.

Zonnetje erop, de V8 stond er prima bij.

De aanhanger liet ik achter op het terrein. Maar goed ook, want parkeerplaatsen zijn in Verona nauwelijks te vinden, en áls al, dan erg duur.

Benno, Ellen en ik bezochten in de namiddag Verona, een sprookjesachtige plaats, zelfs halverwege januari.

Ook een plaats met een lange historie. Zo stamt de arena van Verona uit de Romeinse tijd, en is deze nog steeds in gebruik als theater. Al 2000 jaar!

Vooruit, nóg een stukje cultuur dan: hier zie je het balkon van Romeo en Julia, uit het liefdesverhaal van Shakespeare.

We sloten de namiddag af met een gin tonic en een biertje.

Onno Wieringa nodigde me uit om kennis te maken met een aantal Italiaanse motorbouwers. Hier zie je Luigi (‘Don’ Luigi…), wiens stopwoordje ‘piano!’ is, terwijl hij werkelijk geen seconde stil zit, laat staan stil is.

Geweldig om ‘van binnenuit’ te worden meegenomen in de rijke Italiaanse keuken. Dit toetje heet scugnizzi. Echt heerlijk, en zo zoet dat je tanden er spontaan uitvallen.

“Nee, nee nee, geen límoncello! Méloncello!”.

Verona met de auto is geen doen. Ik besloot, op aanraden van Benno en Ellen, de combinatie Google Maps – OV te proberen. Dat werkte verrassend goed.

Het was die ochtend al stervensdruk voor de beurs. Met bezoekers variërend tussen casual ….

… en motorclub. De in Nederland verboden MC Bandidos waren op zaterdag in grote getale aanwezig.

Net als tijdens de vorige twee shows had ik een ‘specs sheet’ neergelegd, ditmaal in het Engels …

… en die werd, ook hier weer, heel vaak bestudeerd.

De eerste paar uur van de show mocht het publiek rondom de motoren lopen, en dat beviel me helemaal niet. Bezoekers blijven haken, met alle gevolgen van dien.

Gelukkig werd er een afzetlint gespannen om dit te voorkomen.

Er werd gefotografeerd, gefilmd …

… en men bootste, op gepaste afstand, de zitpositie na.

Ja, op dát kleine zadel. ;)

Helaas, helaas konden sommigen ook in deze show niet helemaal de handen thuishouden, van jong …

… tot oud. Even zeker zijn dat-ie wel echt is? Ik snap dat gedrag niet.

Benno en Ellen bezochten de show en namen proviand voor me mee. Even wat zeer welkome vitamines, tussen het Rijke Roomse Leven door.

Niet té lang gezond doen natuurlijk. Er moet ook geproost worden.

’s Avonds ging ik weer met de motorbouwers op stap. Achter mij zit Niko, de zoon van Luigi. Tegenover hem zit zijn klant Dominique, ook echt een fijne vent, en daarnaast Luigi. Rechtsvoor de niet te missen Onno.

Zondags, terug op de show, kwam ik weer een oude bekende tegen van de BigTwin bikeshow. Dit type motor valt in Italië enorm in de smaak: Harley, extreem bont en bling. Vakmanschap, maar ik heb er verder niks mee.

Dit werk. Hip and happening.

Alsof er niet op gereden mág worden. ;)

Je ziet aan de prijzen dat niet iedereen het met me eens is. En dat is helemaal oké.

Beetje steampunk en brutaler, deze vind ik cool.

Brutaal, in vorm en styling, was ‘Tiberius’, van de Oostenrijker Bernard Naumann alias Blechmann. Lekker futuristisch, bijna Transformers zelfs, en heel onconventioneel gebaseerd op een Yamaha.

Ook echt andere koek: de Tiduca, gebaseerd op een 1.098cc Ducati. Prachtige styling.

Maar … bij deze motor, van Paolo Manara, viel m’n kin echt op de grond. Mijn god. Dubbele voorvork? En hout? Die styling? Teveel van alles?

Eigenlijk wel. Maar zó vakkundig samengesteld, niet normaal.

Aan deze motor is zóveel te ontdekken. Je bekijkt ‘m niet, je gaat op reis. Elk detail is met de precisie van een Zwitserse uurwerk uitgewerkt.

Een absoluut kunstwerk. Ik heb er wel een half uur omheen gedraaid, en heb veel foto’s gemaakt …

… zoals je ziet. Kijk eens hoe die remleiding gelegd is.

De basis van deze motor is een Suzuki GSX-R. Maar dat doet er in deze motor helemaal niet toe.

Het lijnenspel van staal, messing, leidingen en hout.

Het verfijnde spuitwerk.

Ja, teveel van alles. Maar van mij mag het, als het op deze manier gedaan wordt.

Allemaal speciaal vervaardigde onderdelen.

Vooruit, nog eentje dan.

Ik heb nog nooit zoveel aandacht aan één motor besteed in mijn berichten. Dat zegt wel wat. Een prachtig kunstwerk.

Nog meer GSX-R’en, buiten, met een iets andere toepassing.

Tegen sluitingstijd liepen de hallen leeg. De vele modellen verzamelden zich en zagen in mijn motor een fijne bank. Kreeg ik daar stress van? Uiteraard, want ik wil natuurlijk geen krassen. Maar het zadel en ook het spatbord zijn robuust gebouwd en kunnen het aan. Daarnaast ontdekte ik geen ritsen bij de dames. Helemaal oké dus. :)

’s Avonds verzamelden we weer in een erg goed restaurant, ditmaal in Dossobuono, net buiten Verona; die naam belooft wat, toch?
Ik reisde met bus en trein. En het motto was ‘vlees’.

Ook de toetjes waren voortreffelijk. Toch, Onno …?

Kijk die tevreden smoel. :)

Zondag 19 januari: de hallen liepen weer snel vol.

Deze dag was het de beurt aan de Hells Angels. Zij verdragen zich niet zo goed met de Bandidos, dus elk cluppie heeft z’n eigen beursdag.

De motor werd gevraagd voor een fotoshoot, en er werd een mooie dame bij gezocht.

Op deze show waren meer modellen dan ik ooit gezien had. De overgrote meerderheid was vrouw maar er waren ook mannelijke modellen; ook in Italië is de emancipatie doorgedrongen.

Onno sleepte me, geheel onverwacht, mee naar de brommer-afdeling van de MBE, om daar te jureren. Superleuk.

De juryleden kregen, voorafgaand aan de jurering, een uitgebreide rondleiding langs alle kandidaten. Zeer professioneel.

Net als in Duitsland was ook hier het niveau erg hoog. Van sprinters …

… tot zeer extravagante creaties …

… waarbij de associatie met de Black Beast of Aaaaaargghh, uit Monty Python’s film ‘The Holy Grail’, voor de hand lag. :)

Dit zijn geen gewone brommertjes; ze worden met dezelfde zorg gebouwd als hun grote broers …

… vaak met behoud van hun oorspronkelijke styling.

Over ‘ombouwen’ gesproken: ook aan de dames was vaak flink gesleuteld. ;)

De V8 was regelmatig het decor van een model.

In de loop van de middag was de prijsuitreiking. De hal was stampvol.

Best of Show was de Harley van Pepe Los Sicanos Arte Del Barrio, een naam net zo druk als zijn motor. ;)
Bij de BigTwin Bikeshow had hij de eerste prijs gewonnen in de categorie ‘Custom Modified’.

Ik verwachtte geen prijs te winnen, met m’n zwarte schaap-on-steroids tussen de bonte papegaaien. ;)
En was dus blij verrast met ‘Top 20’.

Foto: Dominique

In de top 20 belanden op de MBE, echt een grote eer.

Don Luigi trakteerde op een Sambuca. Een gewone Sambuca? Nee joh, tuurlijk niet! ;)

De laatste avond bracht ik door met Benno en Ellen, in een erg goed sushi-restaurant onder ons appartement.

We vertrokken vroeg …

… en hadden een zeer voorspoedige terugreis, door zonovergoten Italië.

Een onvergetelijke trip. :)